Łeba nad morzem oraz inne miejscowości

O latarni Morskiej

01 czerwca 2012r.

Locja jest to wydawnictwo książkowe, w którym znajdujemy szczegółowe opisy: wybrzeża morskiego widzianego od strony morza, poziomów wód, prądów, świateł nawigacyjnych, podejść do lądu, mielizn, skał, kotwicowisk itd. W locjach umieszczone są również ilustracje przedstawiające widok wybrzeża, poszczególne latarnie morskie, statki latarniowe oraz stawy. Ilustracje mają na celu ułatwienie orientacji, a w szczególności szybką identyfikację najważniejszych obiektów nawigacyjnych, przy każdym rysunku podana jest odległość oraz kierunek, w którym obserwator dostrzeże dany obiekt tak, jak jest on przedstawiony na rysunku. Pierwsze po II wojnie światowej wydanie locji ukazało się w Polsce w 1949 roku, według stanu na dzień 15 grudnia 1949 roku. Wydanie to opracowane zostało przez Biuro Hydrograficzne Marynarki Wojennej Spisy świateł wydawane są również w formie książkowej i zawierają oprócz szczegółowego spisu latarń morskich również opisy pozostałych świateł nawigacyjnych, sygnałów mgłowych i wzrokowych sygnałów czasowych. Układ spisu jest zawsze w porządku geograficznym i zawiera następujące dane: nazwa światła i opis jego położenia, długość i szerokość geograficzna, charakterystyka światła, wzniesienie światła ponad wodę, wysokość wieży nad powierzchnią terenu, widzialność światła przy dobrej pogodzie, opis wieży, rodzaj światła (elektryczne, gazowe), barwa światła i sektor świecenia. Nazwa światła, w zależności od jego znaczenia dla żeglugi, podawana jest odmienną czcionką — większą dla świateł silnych, mających znaczenie pierwszorzędne, mniejszą czcionką dla świateł podrzędnych. W brytyjskim spisie świateł List of Lights tłustym drukiem wyodrębnione są wszystkie światła o widzialności co najmniej 15 Mm. Pozycja geograficzna jest podawana z dokładnością do 0,1 min. Długości geograficzne podawane są zawsze od południka Greenwich. Wzniesienie światła ponad wodą liczymy od poziomu średniej wody (w morzach pływowych natomiast od średniej wysokiej wody syzygialnej) do poziomu źródła światła. Wysokość wieży liczy się od poziomu terenu do szczytu dachu bez uwzględnienia masztów sygnałowych, flagowych, piorunochronów itp. Widzialność światła podawana jest w milach morskich, przyjmując wysokość oka obserwatora równą 31 Locja Bałytku, część południowa, wybrzeże polskie oraz Zalew Wiślany wraz ze szlakiem śródlądowym Elbląg—Gdańsk. Bmw 1949. om (lo stóp) nad poziomem morza. Widzialność światła jest to odległość, z której światło jest widziane z pewnej wysokości przy przejrzystym powietrzu i która ograniczona jest kulistością ziemi. Natomiast zasięgiem światła nazywamy największą odległość, z której dane światło jest jeszcze widoczne. Zasięg światła jest zależny od jego natężenia, koloru oraz, przejrzystości powietrza. Kierunki wyznaczające sektory świecenia podawane są zawsze od strony morza do światła w stopniach od 0 do 360, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Światła nie dozorowane oznaczone są w spisach świateł Admiralicji Brytyjskiej litetrą U (Unwatched). Za światła dozorowane uważa się te, które w czasie świecenia za pomocą specjalnych urządzeń mogą alarmować czuwających latarników o powstałych uszkodzeniach, w celu natychmiastowego ich usunięcia. Na światłach niedozorowanych nie należy całkowicie polegać. Może się bowiem zdarzyć, że zmieni się charakterystyka światła, zasięg świecenia, szyby laterny mogą pokryć się lodem lub śniegiem, co spowoduje, że światła kolorowe będą się wydawały białe, albo też światło może całkowicie zgasnąć. Każde światło w spisie Admiralicji Brytyjskiej otrzymało swój numer. Numery te uznano za międzynarodowe. Na przykład numer międzynarodowy C 2968 oznacza latarnię morską Hel, której szczegółowy opis znajduje się w tomie C Spisu świateł pod pozycją 2968.